Kenia en zo...

Kigio, 15 november 2014
Vandaag weer een reisdag en we rijden van Laikipia naar Gilgil om in Kigio park twee dagen te verblijven. Laikipia, een plek voor mij om nog eens terug te keren. Wat heb ik hier genoten en wat een mooi deel van de reis is dit geweest. Toen we het park uitreden kwamen we halverwege een matatu tegen. Niet echt ongebruikelijk maar wel hier op dit pad. De autotaxi hotste en klotste alle kanten op maar dat kon de matatu-chauffeur kennelijk niet deren. De matatu goed voor het vervoer van ongeveer 15 personen, zat helemaal afgeladen vol. Ik denk dat er meer dan 20 mensen in zaten. Op het dak was de bagage bijeen gebonden met touwen en oude fietsbanden die als elastiek werden gebruikt. Het geheel werd door een plastic zeil afgedekt. Ik heb al verteld over de wegen dus we zaten er op te wachten dat de boel naar beneden zou komen. En zoals de wens de vader van de gedachte is….gebeurde dit ook. Eerst schoot er een koffer los en toen nog een en daarna begon de boel gevaarlijk naar de rand van het dak te schuiven. Jan toeterde er op los en gelukkig hadden ze het op tijd door en werd erger voorkomen.
Kigio Wildlife Conservancy is voor mij een bekende plek en in overleg hebben we dit park in ons reisschema opgenomen. Vorig jaar heb ik de hele maand november hier als vrijwilliger meegedraaid. Vele zullen mijn blog nog wel herinneren. Was erg leuk om dat eens mee te maken en ik heb er een paar goede vrienden aan overgehouden in het bijzonder Kariuki, Muchiri en Tonny.
Onze eerste koffiestop was nabij het vliegveld in Nuyuki, hier kon ik meteen even mijn blog uploaden want de komende twee dagen zijn we weer van internet verstoken. Ook heb ik weer wat foto’s en zelfs een videofilmpje ge-upload. Inmiddels heb ik ook met Tonny contact gehad en ze weten dat we eind van de middag er zijn.
Tijdens de reis viel het me op dat er van alles op de fiets of op de brommer wordt vervoerd. Ik zag dat in een kist die achterop was gebonden twee geiten lagen. De geiten waren zo bijelkaar gebonden dat ze alleen maar konden liggen. Ik had medelijden met ze want het hobbelde behoorlijk. In Nederland zou dit een beste prent opleveren. Zelfs een uit elkaar gehaald bed met een opgerold matras werd op de brommer vervoerd. Bijeen gebonden maïsstengels inclusief de kolven werd op deze wijze vervoerd. Gele jerrycans, niet vijf of zo maar meteen zoveel mogelijk over de buddysit en zo rijden ze daar dan rond. Rioleringspijpen haaks op de bagagedrager en zo over de weg. Een witte grote kofferachtige bak waar vlees in werd vervoerd maar ook met z’n vieren op de brommer en de bestuurder zit op de tank. Ik vind het onvoorstelbaar hoe ze dat allemaal doen. Het bedroevendste is de enorme hoeveelheid houtskool dat ze vervoeren. In de dorpjes op het ‘platte land’ worden de bomen gekapt en tot houtskool verwerkt. Dit gaat op een speciale manier en kan dagen duren voordat het hout zover is. In grote ovens die afgedekt worden met grond broeit het hout gaar tot houtskool. Grote witte zakken vol met dit zwarte goud wordt dan per vier of vijf tegelijk naar de steden gebracht om te worden verkocht. Hiervan is een deel van de opbrengst voor het dorp. Op deze manier gaat de ontbossing heel erg snel en vernietigen ze zo hun land.
De volgende stop voor de lunch was wederom bij Thomson Falls. Vandaag was het er wel heel erg druk en stonden er heel veel mensen bij de waterval. Waarschijnlijk een bus met toeristen want even later was ook iedereen weer weg en keerde de rust weer. Wij bestelden ondertussen samosa’s met frietjes. Niet veel later kwam de ober terug dat er geen samosa meer was…en we bestelden tosti’s met kaas en tomaat. Het duurde wel even maar toen kregen we ook wat….tosti’s met kip en tomaat! Gelukkig lag er voldoende friet bij om de honger te stillen. Rare mensen die Kenianen.
En weer verder want we zaten nu even over de helft. Een nieuw aangelegde weg bracht uitkomst. Het wegdek was goed alleen de verkeersremmende drempels zorgden ervoor dat de reis toch nog langer duurden dan we wilden. Het rechterachterwiel blijft een zorgenkindje want nu we op goed asfalt reden trilde het wiel behoorlijk ook leek het wel wat te “dweilen” als we een bocht door gingen of een drempel overstaken. Alle bouten gecontroleerd maar daar bleek het niet aan te liggen. Ook zat het wiel goed vast en was er geen veer gebroken. De schokdempers leken ook goed te werken en we konden het euvel niet vinden. Toen we de auto weer wilden starten gaf deze geen enkel teken, een snelle blik onder de motorkap leerde ons dat de accukabel was losgeschoten uit zijn klem. Nieuwe accuklem gekocht en de boel weer vastgezet. Zo reden we verder toen we ontdekten dat de klep van de auto niet meer goed dicht zat. Hij bleef op het veiligheidshaakje hangen. Gelukkig heeft Jan voldoende dukt-tape bij hem zodat de motorkap snel gerepareerd was.
De nieuwe weg eindigde in Gilgil dat op zijn beurt weer dicht bij Kigio ligt, we zijn er bijna. Het had nog wel even wat voeten in aarde om door Gilgil te komen en de juiste afslag te vinden naar de snelweg. Wegbewijzeringborden kennen ze hier nauwelijks. Je moet op gevoel de juiste weg kiezen en kijken waar je uitkomt. Maar na even zoeken en een keer gedraaid te zijn zaten we toch op de goede weg en even later lag Kigio aan onze linkerkant. Het laatste stukje ging redelijk vlot.
Het ontvangstcomité stond ons al op te wachten en Muchiri en Kariuki omhelsden me hartelijk. Het was een fijn weerzien. Toen Jan en Kariuki elkaar ook in de armen vlogen stond ik met mijn ogen te knipperen. Het blijkt dat ze elkaar kennen. Kariuki is het verleden een paar keer mee geweest als kok voor Jan. Ongelofelijk! Ik was met stomheid geslagen en Jan ook.
Heel toevallig had Kariuki mij vorig jaar verteld een paar T-shirts te hebben gekregen van een dierenarts uit Holland. Hij had mij toen het visitekaartje laten zien van deze dierenarts. Hij vertelde mij toen dat hij ook fotograaf was en in het verleden hadden samengewerkt. Nu kwam alles in één keer samen en vielen de muntstukken op hun plaats. Dit is geen toeval meer dit moest zo zijn!!!
Jan en ik hebben elkaar nog een hele poos stomverbaasd zitten aankijken en steeds maar herhaald dat het ‘unbelievable’ was…
De wereld is niet zo groot!

Back in Kigio, 16 november 2014
Ik herinner me nog goed dat we vorig jaar elke dinsdagochtend een bepaalde route door het park liepen. Er waren twee zogenaamde vogelroutes, eentje ging door het dal en eentje langs de rivier. De laatste was de mooiste trip en ik probeerde deze elke keer te lopen. Helaas kon dat niet altijd maar ik ben er zeker drie keer geweest. Vandaag liepen we hetzelfde pad langs en noteerden alle vogels die we tegenkwamen. Wat een fijn gevoel was dat weer en ik genoot met volle teugen. Benno is een echte goede vogelaar die alle minieme verschillen tussen de soorten kent, erg handig. We kwamen sowieso twee nieuwe soorten tegen die ik vorig jaar niet had gezien en dat was erg leuk.
Ook genoten we van de wandeling door het park. Het is een fantastisch gedeelte en gelukkig was het niet al te warm. We zagen van alles en ik waande me weer terug.
Het eerste rustpunt is een doorkijkje over de rivier en een mooie plekje waar veel sunbirds zitten. Hier is een hutje gemaakt waar je heerlijk kunt zitten en op de achtergrond het ruisen van de rivier hoort. Je droomt hier zo weg.
De volgende etappe loopt parallel aan de rivier en die stroomt een heel eind onder je. Jan vertelde dat niet de rivier het geheel uit uitgesleten maar dat door een aardbeving de scheur was ontstaan. Het was met geweld gebeurd vanwege de grilligheid. Wanneer het water de boel uitslijpt dan is het allemaal veel gladder. De vogels hielden zich inmiddels stil of verstopte zich maar we zagen niets meer. Op het laagste punt gingen we even zitten en hadden zo een magnifiek uitzicht op een klein watervalletje. Muchiri, die met ons mee was, vertelde dat het water uitkwam in Lake Naivasha. Als het water op hield met stromen zou het meer opdrogen. Gelukkig is dit afgelopen jaar niet gebeurd en zit het meer nog helemaal vol. Muchiri zag aan de kant van de rivier een dode impala drijven en trok hem de kant op. Voer voor gieren of hyena’s vertelde hij.
Het laatste stuk liep weer steil omhoog en we klauterden de berg weer op en kwamen vlak bij ons verblijf uit. Wat een heerlijke wandeling was dit en wat ontzettend leuk om hier weer terug te zijn.
Na de warme lunch die Kariuki inmiddels voor ons had bereid zijn we naar Lake Naivasha gereden. Na een versnapering hebben we een boot gehuurd en zijn we het meer op gegaan. Het dreigde wel naar regen en in de verte onweerde het maar we hebben het maar gewaagd. Gelukkig pakte dat gtoed uit en met prachtige wolkenluchten konden we de mooiste foto’s maken. Pikdonkere achtergronden of juist weer witte wolken die een verstrooid licht gaven over het meer. Het was er ook ontzettend vogelrijk. Er was van alles te zien en te beleven en het hoogtepunt waren wel de Grutto’s. Normaal broedend in Nederland waar zo een 90% van de populatie zit en nu hier in winterkleed tegenkomend. Dat is bijna niet voor te stellen. Ook een Poelruiter liet zich tussen de Grutto’s zien en het beeld was compleet. Twee Afrikaanse Visarenden zaten met hun witte kop en staart tegen een gitzwarte achtergrondlucht aan. Wat een contrast en wat een foto’s leverde dit op. Even later scheen de zon weer tussen de wolken door en waren we juist bij een groep pelikanen aangekomen. Het licht viel er zo mooi op en het wordt eentonig maar het fotokaartje zit weer helemaal vol.
Jan wilde nog graag een Giant Kingfisher fotograferen en vroeg de schipper of hij er eentje wist te zitten. Je gelooft het of niet maar nog geen vijf minuten later hadden we de platen van de grootste IJsvogel ook op het kaartje staan. Wat een lekkers allemaal.
Terug naar het kamp werden we bijna door een bus geplet. Wat een idiote inhaalmanoeuvre haalde de chauffeur uit. Hij knipperde nog wel met zijn lichten dat we aan de kant moesten en dat was o0ok alles. Gelukkig konden we uitwijken anders was het helemaal verkeerd afgelopen. Keniaen….het blijven rare mensen.
Terug in het kamp stond ons een verrassing te wachten, Kariuki had een heerlijke barbecue voorbereid. Boven het vuur hing de achterbout van een geit en van een schaap. Ik houd van kluiven dus nadat het vlees zoveel mogelijk er was afgesneden mocht ik de bout verder schoonmaken. Heerlijk!
S Avonds kwam Tonny de hoofdboswachter weer terug in het kamp. Hij moest het hele weekend in Nairobi zijn. Het weerzien was geweldig en we hebben wel tien keer gezegd dat het fantastisch is om elkaar weer te zien. We hebben even heel snel bijgepraat en de volgende ochtend zouden we elkaar nog even wat langer spreken.
Wat is het toch genieten hier.

17 november 2014
Vanmorgen nog even met Tonny gesproken en de rest van het afgelopen jaar bijgepraat. Ondertussen afgerekend en we moesten al weer verder. Vandaag Nairobi weer door en dat kon nog wel eens een heel karwei worden. De vorige keer deden we er vier uur over en was het een vreselijke verkeerschaos met acht rijen dik.
Onderweg maak je van alles mee en zo ook vandaag. Er worden hier veel geiten gehouden en gehoed. Veelal langs de weg lopen de herders met hun vee. Grote koppels geiten moeten in bedwang worden gehouden maar dat gaat natuurlijk niet altijd even goed. Ze proberen de kudde wel in bedwang te houden maar zo af en toe gaat de hele kudde over de weg en staat het verkeer stil. Veel getoeter en voorzicht doorrijden is dan het devies om zo snel mogelijk de chaos achter je te laten. Ook schapen worden op deze manier gehouden en zoals het spreekwoord al doet vermoeden; als er één schaap over de dam is, volgen er meer. Hier geldt als één schaap de weg oversteekt, volgt de rest. Het verkeer staat dan weer stil. In dorpen worden ze niet gehoed en lopen ze gewoon los soms samen met koeien. Ik hoef niet te vertellen dat dit vaak ook tot de nodige problemen leidt denk ik……
Het mooiste wat je onderweg tegen kunt komen aan vee zijn kamelen. Ze worden hier gehouden voor de melk want dat wordt gebruikt als gezond medicijn. Ze worden op dezelfde manier gehoed als schapen en geiten. Mensen lopen er met een stokje achteraan en zo houden ze ze in toom. Wel leuk om te zien hoe ze dat doen.
Eindelijk een fikse regenbui onderweg en meteen is het een smeerboel. Bij een dorpje stonden wat kraampjes waar kool, aardappelen, wortels, uien en butternuts werden verkocht. Het was er zo een enorme smeerboel dat overal water tussendoor en tussenuit liep. Plassen vormden zich al snel en de mensen sopten er gewoon doorheen. De klei wordt een smurrie en uiteindelijk is het een smeerzooi. Het is haast niet te beschrijven hoe het eruit ziet.
De kraampjes langs de weg zijn allemaal zelfbouw van vier palen in de grond, wat dwarsbalkjes en wat hout en daar aan vastgemaakt zijn plastic zakken. Dit zijn dezelfde zakken als waar het houtskool in wordt vervoerd. Stevig maar niet lekvrij. Wel weer leuk om te zien dat ze op allerlei manieren aandacht proberen te trekken voor hun kraampje. Met fleurige plastic zakken, met vlaggetjes of met bont geschilderde reclameslogans promoten ze hun waar in de kraam. Als je stopt zijn het net vliegen die op je afkomen zoemen. Onder de kraam staat een plastic emmer klaar met fruit, aardappelen en wortelen die ze onder je neus drukken. Je komt haast niet van ze af.
Onderweg ook weer allerlei oude auto’s en vrachtwagens gezien. De een nog smeriger dan de ander. De walm van uitlaatgassen is soms niet te harden. Voor ons reed een vrachtwagentje en als die gas gaf zag je niets meer. Zware zwarte walm versperde het uitzicht. Raampjes dicht want anders liep je een koolmonoxide vergiftiging op.
Als je denkt dat je nu al het oponthoud op de weg hebt gehad dan heb je het mis. Zezijn in dit land gek op ‘bumps’. Dit zijn over het algemeen behoorlijke hobbels die dwars over de weg liggen om het verkeer te vertragen. Ze liggen vaak bij de dorpjes om daar de snelheid uit het verkeer te halen. Ze zijn slecht zichtbaar want het is gewoon van asfalt gemaakt en het is één met de weg. Soms staan er borden bij maar me4estal ontbreken die. Opletten op je voorganger want als die omhoog stuitert moet jij op tijd afremmen.
Dan is er nog een vertraging en dat zijn de roadblocks. Dit zijn politieposten die willekeurig automobilisten aanhoeden voor een controle. De roadblocks die hier zijn opgeworpen zijn ronduit zeer vervelende dingen. Lange stalen balken met daarop vervaarlijke stalen pinnen liggen over de weg. Je kunt er nauwelijks tussendoor en je moet flink in de ankers om ze te kunnen passeren. Dan staat aan beide kanten een politieagent met een geladen AK. Vandaag hadden ze matatudag. Dit wil zeggen dat alleen matatu’s worden aangehouden. Chauffeurs moeten hun rijbewijs en licentie voor vervoer van personen laten zien. In het rijbewijs wordt honderd shilling gestopt en dat wordt er door de dienstdoende agent uitgehaald. DE controle stopt dan over het algemeen of is verder een farce. De shillings verdwijnen in de zak van de agent en er kraait geen haan naar. Het is een lekker begin van de week op deze manier! Corrupt zootje dus.
Nairobi ging snel vandaag en er was weinig oponthoud. De file viel erg mee en binnen een half uur waren we deze stad door. Net buiten de stad een bak koffie gedronken in een soort van klein winkelcentrumachtig iets want we zaten alweer twee uur in de auto. In deze centra zijn openbare toiletruimtes, Gents en Lady’s staat er op de deur. Toen ik de deur wilde openmaken bleek deze op slot te zitten en omdat het niet zo druk was ben ik even bij de Lady’s naar binnen gegaan. Ik was toch de enige. Even later moest Jan en die bleek gewoon op het Gent toilet terecht te kunnen en Benno ook. Tien minuten later ging Bennie ook maar even en toen bleek alles op slot te zitten. Gelukkig stond er in een hoek een blauwe emmer, die voor het afval wordt gebruikt…
Uiteindelijk ging de deur toch open en konden we daarna weer verder op weg naar Athi River.
Ik had het al over het rechterachterwiel gehad en deze is nog steeds niet goed. Bij een autobandenservicepunt de band maar weer laten controleren. Er zitten al heel wat pluggen in en plakkers op en er kwam er nog maar eentje bij. Het reservewiel en de opgelapte band weer van plaats verwisseld en nu maar hopen dat hij het blijft doen. Verder zonder kleerscheuren bij Jan Peek in Athi River aangekomen en slapen we weer in dezelfde hut.
Benno heeft zijn vogellijst bijgewerkte en zit al op ruim 250 soorten en dat is best heel veel voor de helft van de vakantie. Ik zag op mijn camera dat ik inmiddels op 5500 foto’s zit en dat wordt weer een hele uitzoekerij. Maar het blijft genieten en we zeiden tegen elkaar dat we het een hele mooie reis vinden waarin we heel veel zien en nog meer beleven!
Eind van de middag nog even een rondje over het terrein gereden en konden de Koritrap vastleggen. De grootste soort trap van de wereld. Wat een prachtig beest en wat stapt hij parmantig door de vegetatie. Niet veel later kwamen we zijn kleinere broer tegen de Geelbuiktrap. Een Afrikaanse soort die hier veel voorkomt. Ook de piepers en de leeuweriken waren ruim vertegenwoordigd en we maakten overal foto’s van om ze later in de boeken te kunnen determineren.
Toen zag ik een Afrikaanse havik die bezig was een slang te verorberen. We konden tot op tien meter afstand komen en de camera sloeg op hol. Prachtig hoe hij de slang verscheurde en in hapklare brokken naar binnen werkte. De laatste foto’s gaven een beeld hoe er nog een stuk staart uit zijn bek stak.
Ook de zoogdieren kwamen aan bod en zo legden we de gnoes, de hartenbeesten en de thomson gazelles vast. Het waren weer een paar prachtige uren.
Morgen naar het doel waarvoor we eigenlijk naar Kenia zijn gegaan; ringen in Ngulia.
Ik weet niet of daar bereik is maar hopelijk kan ik mijn blog regelmatig online zetten. Anders ben ik twaalf dagen verstoken van internet.