De oorsprong...

Vrijdag 21 november 2014
We zijn verhuisd. De kamer van Benno en mij lag direct naast de ontvangst- en samenkomstruimte. De manager had al laten doorschemeren dat wanneer we ons niet happy voelden in onze kamer dat we mochten verhuizen. We hebben het eerst maar geprobeerd maar er was te veel lawaai. Vooral als je na nachtelijke activiteiten wilt slapen dan was het te onrustig. Geschuif met stoelen, stemmen, telefoongesprekken en allerlei andere bijgeluiden. De manager vond het geen enkel probleem en we hebben nu een kamer met uitzicht op een grasveld dat overgaat in een bergkam. Erg fraai!
Vannacht zijn we niet gewekt om te helpen met vangen. Er waren genoeg mensen en het aantal vogels bleef wat achter. Ik begreep zelfs dat ze op een bepaald moment zes vogels in een uur tijd hadden gevangen. Er waren genoeg ringers om deze aantallen weg te werken.
De ochtendvangst ging beter en dat leverde zo een 600 vogels op. Rond zes uur werden we gewekt en kregen we een netje toebedeeld. Het is erg piekerig tijdens de ochtend want in het eerste half uur vang je de meeste en daarna zakt het al snel in. Ik ben na het ochtendgebeuren niet gaan ringen maar ben mijn nieuwe macrolens gaan uitproberen. Het wemelt hier van de nachtvlinders en de ene is nog fraaier getekend dan de ander. Grote kleine en middelmatige nachtvlinders die hier op het licht afkomen. Het is natuurlijk pikdonker en elk lichtje wordt benut door nachtvlinders om er naar toe te vliegen. ’s Avonds tijdens het eten is het een onaangenaam als ze in je eten of drinken fladderen. Dan heb ik het nog niet over de kevers gehad. Die vliegen op je benen, in je haren of op je blote armen. Soms echt irritant maar ook schrikken geblazen als er eentje in je nek landt. Er zijn ook van de reusachtige mestkevers die rondvliegen. Met harde klappen vliegen ze tegen obstakels aan en vallen op hun rug op de grond. Ze liggen dan in het wilde weg met hun poten te roeien om weer overeind te komen. Het zijn hele sterke beesten want ik probeer ze wel eens op te pakken aan de zijkant van hun schild maar met de krachtige poten duwen ze mijn vingers dan weg. Ze zijn niet te houden. Deze mestkevers leven in en van olifantendrollen en daar liggen er hier genoeg van.
Over het grasveld liep vanmiddag een olifant te zoeken naar water. Er liggen een paar opgedroogde poeltjes waar hij probeerde een modderbad te nemen. Het lukte niet echt en met zijn poten groef hij een kuil. Waarschijnlijk stroomde er toch wat water in want even later zag ik hem modder over zich heen sproeien. De olifanten zijn hier heel anders van kleur dan elders. Normaal hebben ze een wat bruine tint maar deze zijn rood. De grond is hier namelijk rood en door de modderbaden blijft er een rode waas op hun huid achter. Leuk om te zien.
Terwijl de olifant bezig was met de modder stapten er twee secretarisvogels door het gras. Hele aparte parmantige vogels. Het zijn geen zangvogels, geen hoenderachtigen en ook geen roofvogelachtigen. Ze vallen ook niet onder de ooievaars en zijn min of meer een eigen familie waar er maar één van is. Ik vind het prachtige vogels die in het gras op zoek zijn naar sprinkhanen, kevers, hagedissen en slangen. Als ze iets vinden dat te groot is trappen ze het dood. Ze kicken met hun grote sterke poten op hun prooi die het al snel begeeft. Daarna is het hap slik weg. Ik vind ze wel wat op kippen lijken want die vertonen hetzelfde gedrag als ze vrij rondlopen.
De verbinding blijft slecht en ik was blij dat ik vandaag mijn blog online kon zetten. Gister was het hopeloos met wifi terwijl het vanavond weer een stuk beter ging. Het blijft vreemd.
In de loop van de middag zijn we weer eens een rondje wezen rijden. Uiteraard de camera mee en dat werd beloond. Weer een paar leuke soorten aan de lijst kunnen toevoegen en ook een paar goede foto’s kunnen maken. Benno zijn lijst nadert de 300 vogelsoorten en dat is best heel veel.
Vanmiddag ook weer een paar nieuwe soorten. De Goudsnip, niet te verwarren met onze Houtsnip, is wel een hele bijzondere vogel. Hij liet zich prachtig zien. Ook twee soorten Grielen waren van de partij, de Spotted thick-knee en de Water thick-knee. Toen we ook nog twee Europese ooievaarsoorten zagen was de middag compleet. Een witte- en zwarte ooievaar in een kijkerbeeld zal niet gauw gebeuren in Nederland. De Wooley-necked stork was de derde ooievaarssoort die we zagen. Op de terugweg vlakbij de lodge zat op de weg een Steppenarend die net zo van ons als wij van hem schrokken. Hij vloog op en ging boven in de boomtop zitten op zo een 20 meter afstand. Wat een enorm beest is dat en wat liet hij zich mooi zien.
Zo vliegen de dagen letterlijk voorbij en kom ik af en toe ogen te kort om alles te zien. Ik zou eigenlijk een spin moeten zijn want die heeft acht ogen!

Mzima springs, 22-11-2014
Geen mist geen vogels, dat gebeurde vannacht. Volgens de deskundigen kwam de wind uit de verkeerde hoek waardoor er geen mist uit het dal kon opstijgen. Het gevolg was dat we heerlijk een nachtje konden door slapen en het gevolg daarvan was dat we er vandaag op uit konden. Ook de ochtendvangst met maar tien vogels was erg slecht.
De plannen waren snel gemaakt en we zouden naar Mzima springs gaan. Mzima is het Swahili voor bron of wel. We gingen met drie auto’s zodat alle ringers mee konden. Wij kregen John, een Keniaanse jongen in onze auto. Hij vond het maar wat leuk tussen de mzungu’s. Mzungu betekent witte of blanke. Hij wist ook wel wat van de plaatselijke vogels zodat we een goede gids aan boord hadden. Het was niet de meest gunstigste dag die we hadden uitgekozen voor een autorit. Het was met bijna 40 graden behoorlijk warm. Gelukkig kunnen alle ramen en het dak open zodat er iets verkoeling was tijdens het rijden. Mzima springs ligt zo een 40 kilometer bij onze lodge vandaan en tijdens die 40 kilometer rijd je alleen maar door natuurgebied heen. Nergens verwoesting van het landschap, nergens bewoning, nergens koeien, geiten of schapen. Wat een groot stuk ongerepte wildernis is dit. De weg er heen was ook prachtig. Door vulkanisch gebied leidde de weg. We reden op een gegeven moment gewoon over het lava heen. Erg bergachtig hier maar door de regenval ook heel erg groen aan het worden. Prachtige kleuren in het landschap vooral de rode wegen en grond contrasteren mooi met het zwarte lava. Het is echt genieten hier en ik vraag me af of ik nog wel naar huis wil. Daar is het koud en regenachtig.
De tocht ging verder en we zakte het dal in naar de bron. Onderweg nog rode zebra’s en hele donkere giraffen. De rode zebra’s komen door het feit dat ze een rood stofbad nemen. Het stof is zo fijn dat het in al je poriën zit en er alleen uitgespoeld kan worden met water. De giraffen hebben een beetje hetzelfde, niet alleen donker van zichzelf maar ook het fijne rode stof is daar debet aan. Wat een mooie wereld.
Bij Mzima springs aangekomen waanden we ons in een oerbos. Hele oude Acacia’s, Mangolia’s en Ficussen stonden er, voor Afrikaanse begrippen echt dikke bomen. De Baobab is nog dikker maar dat komt omdat hij in het regenseizoen heel veel water in zijn stam opslaat en in droge tijden dit weer aanspreekt. Wat een klein paradijsje hier. Het krioelde er van de vogels in de meest prachtigste kleuren. Toen we het pad afliepen naar de bron liepen we een soort concertzaal binnen. De vijfde van Beethoven verbleekte toen de cicaden het op hun heupen kregen. Oorverdovend was het lawaai wat ze produceerden. De een nog harder dan de ander en dat met duizenden tegelijk. Ik was stomverbaasd over het geluid dat ze maakten. Bij een uitzichtpunt zag ik meteen al twee nijlpaarden in het water liggen. Met hun neusgaten staken ze af en toe boven het water uit en spoten het water als kleine fonteintjes weg. Een grote hap lucht en ze verdwenen weer onder water. Het water was er kristal helder en grote vissen zag je voorbij trekken. Een klein eindje verder was een soort koepel gemaakt en als je hier in afdaalde kwam je onder de waterspiegel uit. Je kon nu als het ware een groot aquarium in kijken. Vissen trokken vlak voor het glas langs en Jan kwam op het idee om ze Mentos te voeren. Mentos heeft een sterke menthol smaak. Jan kauwde het kapot en gooide door het luikje stukjes in het water. De vissen vlogen er op af en niet veel later zagen we allemaal luchtbelletjes opstijgen. Waarschijnlijk hadden ze nu een frisse adem.
We hadden vanuit onze lodge een lunch meegenomen en die spraken we nu aan. Dat deden we niet alleen want binnen een mum van tijd zaten er ook allemaal apen om ons heen. Rappe kleine bedelaartjes die een stukje brood probeerde mee te pikken. Gelukkig liepen er wat Keniaanse bewakers rond die de apen met een katapult op afstand hield. Hij gebruikte niet aldoor een steentje want het geluid van het elastiek was al voldoende. Wat een brutale apen zijn dat!
Na de lunch zijn we weer teruggereden en onderweg op de lavastroombult zijn we even gestopt om het van dichterbij te zien. Wat een keihard materiaal is dit en wat een grillige vormen. De vulkaan is zo een driehonderd jaar geleden uitgebarsten en de lavastroom is gestold en is zo achtergebleven in zijn oorspronkelijke vorm.
Het laatste stuk naar de lodge hebben we nog met een slingertje gedaan en reden langs een bijna opgedroogd riviertje onder de acacia’s door. Dit is het perfecte habitat voor een luipaard maar helaas zagen we er nergens eentje op een boomstam liggen. Langs enkele poeltjes gereden waar we nog in een stukje papyrusachtig riet een diksnavelwever zagen zitten. Ik weet uit ervaring dat deze heel erg hard kunnen bijten. Ik heb ze in het verleden wel eens gevangen in Zambia. Hele sterke snavels die tot bloedens toe kunnen doorbijten. Nu maakte ik een paar foto’s van hem in zijn natuurlijke leefomgeving.
Hopelijk is er vannacht weer mist zodat we kunnen vangen maar zoals het er nu uitziet en zo zwoel als het is heb ik er weinig vertrouwen in.
Morgen nemen vier mensen al afscheid van de groep dus moeten we harder werken aan de netten en bij de ringtafel.
Ik ga nu nog even proberen te uploaden. Vanmorgen wel wat foto’s online kunnen zetten maar daar ben ik bijna drie kwartier mee bezig geweest.