Onderweg

Laikipia, om je vingers bij af te likken.
Laikipia is een district in Kenia. Het schijnt daar nog tamelijk ongerept te zijn met weinig tot geen toeristen. Het wild is daar nog echt wild en de lodge waar we heen gaan is midden in de bush aan een rivier gebouwd, allemaal ingrediënten voor een prachtig gebied.
Vandaag ook weer vroeg eruit omdat het een lange reis zou gaan worden. Qua kilometers is het niet zo ver maar qua weg duurt het lang voordat je er bent. Ik vraag me af wat ze hier met ons ontwikkelingsgeld doen want de wegen zijn echt een puinhoop. Diepe gaten, weggespoeld wegdek en stukken weg niet aangelegd en daarnaast wat er aangelegd wordt dat is meestal zo kapot gereden. Dan betalen we in Nederland misschien wel wat te veel wegenbelasting maar het de infrastructuur en het onderhoud is erg goed.
Jan en ik hadden het aan de stok met onze darmen. Het eten van gisteravond was koud en waarschijnlijk niet goed doorgewarmd. We aten spaghetti bolongese.
Vroeg eruit dus en de zonsopkomst toverde het meer om in de meest fantastische kleuren die per minuut veranderden. Zoiets is met de camera niet vast te leggen maar moet je opslaan in je geheugen. Na de sandwiches en de koffie reden we rond half zeven het terrein van de lodge af. De wegen begonnen meteen al slecht zodat de gemiddelde snelheid niet hoger kwam dan zo een dertig kilometer per uur. ’s Nachts kun je met goed fatsoen hier niet rijden want de stukken die weg zijn gespoeld zijn erg verraderlijk en als je er naast rijdt dan maak je een behoorlijke smakker en moet je nog maar afwachten of je het overleefd. Maar goed, het licht werd steeds beter en de zon begon aan kracht te winnen. Het was het behoorlijk bewolkt en dat was het aangenaam om te rijden. De eerste stop was een grote dikke boom waar Jan zich achter verschool met een closetrol. Voordat we Nakuru hadden bereikt had Jan de volgende boom ook al bemest.
In Nakuru hebben we getankt en de langzaam leeglopende band weer opgepompt en na een bak koffie weer verder. We zaten in hetzelfde restaurant als op de heenweg en Vivian herkenden ons al. Ze vond het leuk om ons weer te zien en lachte breeduit.
De wegen bleven slecht en echt opschieten is er niet bij. Omdat we parallel aan de evenaar reden en de weg nogal slingerden passeerden we deze regelmatig wat telkens met grote borden werd aangegeven. In totaal wel zo een acht keer. Grappig dat je het ene moment op het Noordelijk hafrond rijdt en het andere moment weer op het zuidelijk. Vroeger dacht ik dat het altijd erg heet was op de evenaar maar het tegendeel bleek vandaag en ik zat met een trui aan in de auto. Leuk omdat nu zelf te ervaren.
De volgende stop was Thomson Falls, een zeer commerciële plaats waar de plaatselijke bevolking uitgedost in klederdracht stond te wachten. Met opgemaakte gezichten, traditionele lappen om de edele delen en een prachtige hoofdtooi laten ze zich fotograferen voor de nodige dollars. Het terrein rondom de waterval was dusdanig afgezet dat je alleen betalend dichtbij kon komen. Ze vonden het ook niet leuk toen wij met onze grote telelenzen van afstand wat plaatjes schoten.
In het hotel hebben we even wat gedronken en reden toen weer verder. Het gebied werd steeds onherbergzamer en de acacia’s steeds groener en kleiner. Het gras schoot hier ook al aardig uit de grond, een teken dat er veel regen was gevallen. Dat het hier kan spoelen kon je goed zien aan de bergen die behoorlijk geërodeerd waren. Grote sleuven en gapende gaten getuigen hiervan.
De laatste stop was bij een plaatselijk vliegveld. In het restaurant zat het vol met militairen en blanken mensen die ik inschatte als plaatselijke mensen die in de buurt een bedrijven hadden. Patat met kip of een hamburger gleed er lekker in. Gelukkig hadden ze hier wifi en kon ik mijn blog nog even snel uploaden en wat foto’s plaatsen. Voor vertrek nog even snel naar het toilet en we zouden vertrekken. In het toilet ontmoette Jan een bekende persoonlijkheid, de autoriteit op gebied van bescherming van olifanten. De beroemde man die de leefgebieden probeert te beschermen ten behoeve van de olifanten, Ian Douglas Hammelton stond daar zijn handen te wassen. Jan was helemaal verbouwereerd maar sprak hem toch aan. Samen liepen ze naar het vliegtuig van Ian en daar werden een paar foto’s gemaakt van hen samen. Jan is er nog een lange tijd van ondersteboven geweest.
Verder maar weer en we trokken nu echt niemandsland in. De laatste weg van een kilometer of vijftig was alleen maar zand en keien. Nergens meer asfalt te bekennen. Dat het ongerept is is meteen te zien aan het wild wat er rondloopt. Spiesbokken, Impala’s, Dik-diks, Girafantilopen, Thomsongazellen, Buffels en jawel hoor….Neushoorns, we telden er zestien bij elkaar. Wat een geweldig gezicht en zo vlak langs het pad. Ook de twee secretartisvogels stapten parmantig door het gras tussen de Neushoorns. Dit is Afrika!
In het laatste dorp Ilpolei hebben we de inmiddels langzaam leeglopende band weer op laten pompen en vervolgden we het laatste deel van onze reis naar de lodge. De weg hield op en ging nu over op een bandenspoor dat we de laatste 30 kilometer volgden. Hier woont Jacob de eigenaar van de lodge. Hij is boer en heeft koeien, schapen, dromedarissen en geiten die hij tussen de olifanten, giraffen, leeuwen, cheeta’s en luipaarden laat grazen. Wat een geweldig landschap wat een prachtig gebied. Het is echt genieten en elke kilometer die we verder reden werd het mooier en onherbergzamer. Het begon al langzaam te schemeren en we moesten een beetje opschieten om het laatste stuk niet in donker te hoeven rijden. Jacob belde al waar we waren want hij had wilde honden gezien. Dat zou wat zijn, wilde honden! Dat is niet de slagroom maar de kers op de taart. Vlak voor de dikke schemer kwamen we bij Jacob aan die bij de kraal met zijn vee in de weer was. Het is nog echt zoals het vroeger was. Hij heeft een paar herders, masai-achtige mensen, in dienst die het vee in de bush laten grazen. Het was veel te donker om nog wat te ondernemen en we reden nog een kilometer of wat verder naar de lodge. Vlak voor de lodge zagen we in het licht van nde koplampen nog Grevyzebra’s, zeer fijn gestreepte dieren, die met nog zo een 800 exemplaren bijna zijn uitgestorven. Wat een leuke zebra’s zijn dit en wat een fijn patroon. Ik hoop dat ik daar nog wat foto’s van kan maken.
Bij de lodge aangekomen kwamen we in een soort oase. Wat een plek, wat een prachtig gebouw. Het zijn rieten overkappingen waarin een grote tent is neergezet war je kunt slapen. De lodge waar we eten ligt aan de rivier en het kaarslicht en olielampjes maakten het tot een sfeervol geheel. Allemachtig prachtig!
In donker hoorden we de zebra’s en de hyena’s luid roepen, het leek allemaal niet zo ver bij ons vandaan te zijn. Stroom is niet het sterkste punt want alles wordt met zonnecollectoren opgewekt hier. Verder verstoken van internet, televisie en telefoonverbindingen. Hier zit je echt middenin de bush in diep donker Afrika. Lantaarnpalen kennen ze hier niet en het enige licht is het licht van de sterren. Zo kom je tot rust!
De hele avond hebben we zitten babbelen over van alles en nog wat maar het onderwerp ‘wilde honden’ kwam steeds terug. Morgen gaan we kijken of we ze ook kunnen vinden.

Wild, wild en nog eens wild, ook vogels!
Het is echt donker ’s nachts. Dat kun je je niet voorstellen als je in Europa bent. Het is zo donker dat je werkelijk geen hand voor ogen ziet. Je kunt geen 20 centimeter ver kijken, geen contouren zien en er valt geen streep licht binnen. Echt donker.
’s Avonds beginnen de kleinere ongewervelden te leven. Miljoenpoten, kevers, gekko’s en allerlei nachtvlinders worden actief. Het bruist van het leven terwijl er niets te zien is. Heerlijk gegeten gisteravond, Vooraf soep van butternut, vis met wortelen en aardappelpuree en het toetje was een klein banaantje. Na de maaltijd met behulp van de bewaker het tenthuisje weer opgezocht. Voor de zekerheid alle hoeken en gaten nagekeken of er geen beesten met ons mee zouden slapen. De onderkant van de rits is kapot en er kan zomaar van alles binnenkomen tot slangen aan toe.
De douche was niet echt warm maar in dit klimaat is het ook niet echt nodig. Vannacht nog wel wat hyena’s horen janken maar verder was het op de zebra’s na erg rustig. Tegen de ochtend word je gewekt door een kakefonie van vogelgeluiden. Er zingt van alles en ze zijn druk in de weer want het broedseizoen is hier aangebroken. Rustig aangedaan vanmorgen en tijdens het ontbijt heerlijk naar de vogels zitten kijken in t-shirt en kort broek want het was al aardig warm. Na de lunch zou Jacob ons de wilde honden laten zien. Hij had het over puppies en een aantal volwassen dieren erbij. Ook zou er nog een zwanger vrouwtje rondlopen. Ik likte mijn lippen al af na het horen van al dit lekkers.
Shit, de band van de auto staat alweer helemaal leeg. Jacob kon ons allemaal wel in de auto hebben en zo togen we naar de schuilplaats van de wilde honden. Jacob had ons al verteld dat we een stukje moesten klimmen en dan zouden we op 20 meter afstand de puppies en ouderdieren zien. We hadden nog steeds onze twijfels maar niet geschoten is altijd mis. Er stonden al twee veehoeders op ons te wachten en als sherpa´s droegen ze onze spullen naar boven. Dat was geen overbodige luxe want het was best een steil stuk rots wat we moesten beklimmen om bij de honden te komen. Toen we boven waren en ons geïnstalleerd hadden liet de eerste hond zich al zien. Wat een gaaf beest en wat een mooie tekening op zijn lijf. Helaas stond de zon niet goed en konden we moeilijk mooie foto´s maken. Ook de volgende honden en het zwangere wijfje lieten zich zien. Het was allemaal niet ideaal maar ontzettend mooi om deze dieren in hun natuurlijke leefomgeving te zien. In de verte trok een kudde olifanten van zo een 40 exemplaren langs en het Afrikaanse beeld was compleet. Ik had tranen in mijn ogen van al dat moois. Wat is het ook een mooi land maar wat gaat het hard achteruit. Ian Hammelton moet nog maar lang leven om de olifanten te beschermen want daarmee red je ook de andere dieren.
Steppearenden, Kraaien en Afrikaanse raven scheerden rond de rots en lieten zich mooi zien. Van boven af is het altijd weer anders dan van onder af. Ik kon van deze vogels een paar mooie plaatjes maken en mijn fotoarchief van Afrikaanse dieren komt rap vol.
Een van de helpers vond het leuk om op de camera te kijken naar de foto’s die ik geschoten had en hij kroop helemaal tegen me aan om hiervan mee te genieten. Zijn arm lag op mijn knie en hij hield zijn hand voor het schermpje tegen de zon. Bennie zag het tafereeltje en maakte snel een foto. Het begon ook aardig warm te worden en we besloten om terug te gaan. De klim naar benden was redelijk steil en toen ik zag wat voor schoeisel de mesai aan zijn voeten had moest ik inwendig even lachen. Plastic witte sandaaltjes waarvan de riempjes kapot waren en een hak miste. Hier liep hij van de rotsen af alsof het niets was. Hij was vanmorgen er ook al tegen op geklommen met deze sandalen wat ik toen nog niet gezien had. Sommige lopen met blote voeten door de bush, tussen de acacia’s, cactussen en andere gemeen prikkende planten. Ik snap niet hoe ze het voor elkaar krijgen.
Na de warme lunchmaaltijd hebben we even een poosje gerelaxt om de indrukken te verwerken. Dat was wel nodig want het begint toch allemaal wel heel bijzonder te worden.
Aan het eind van de middag hebben we de lege band verwisseld voor een volle en zijn nog even een rondje over het terrein wezen rijden. Er zitten ontzettend veel vogels in de struiken dus keken we ons gek en moest regelmatig het boek worden geraadpleegd. Toch was het ook weer een bijzonder tochtje want we zagen trappen, een hartenbeest, giraffen, gazellen, grants en de Grevy’s! Erg bijzonder om ze te zien en te fotograferen. Wat een prachtige beesten zijn het toch. Jacob vertelde later dat er onlangs nog twee door leeuwen waren opgegeten. Het begon al aardig te schemeren toen we terug naar de lodge reden. We gingen ook voor de olifanten maar die zagen we helaas nergens meer. We hadden gehoopt ze bij een drinkplaats te ontmoeten. Morgen in de herkansing.
Later op de avond bij de lodge hoorden we tijdens het eten olifanten de rivier oversteken. Van dat heerlijke diep knorrende geluid lieten ze horen. Het leek zelfs wel of er eentje door de rivier naar ons toe kwam lopen. We probeerden hem in de lichtbundel van de zaklantaarn te vangen maar dat lukte niet. Na het eten toen ik weer in de tent was en ik net in bed lag liet een leeuw zich horen, van dat diep bassende geluid dat aanzwol en weer wegstierf. Ik viel met een dikke glimlach op mijn gezicht in slaap. Wat is het een mieters plekje hier!

De hondenrots
Als je wat wilt zien of iets leuks wilt fotograferen dan moet je er op tijd bij zijn en zo ook vanmorgen. Tegen zes uur liep de wekker af en bij de lodge stond de koffie en een lichte versnapering al klaar. Tegen half zeven in de auto naar de hondenrots. Vandaag wilden we proberen om de wilde honden vast te leggen tijdens het voeren van de jongen. Als de oudere dieren hebben gejaagd dan slaan ze het eten in hun maag op. Bij terugkost bedelen de jongen door aan de bek van de ouderdieren te likken. Dit wekt een prikkel op waardoor het voedsel wordt uitgebraakt wat de jongen dan gulzig opeten. Tegen zeven uur zaten we klaar met onze kanonnen om de boel te fotograferen.
Helaas gebeurde er niet veel en bleef het tot negen uur erg rustig. Wel wat vogels kunnen vastleggen maar het doel waar we voor kwamen lukte niet. We besloten nog een uur te blijven en als er dan nog geen activiteiten waren zouden we een rondje door de bush rijden.
Gelukkig was er wat afleiding van de langnekken die door de acacia’s liepen en hier en daar van de bomen aten. Prachtig hoe de lange nekken van de giraffen boven de bomen uitkomen. Toen het licht er goed opviel leken het net of er rietpluimen naar ons wuifden.
Niet veel later kreeg een grote groep bavianen ruzie en zagen we ze achter elkaar aanrennen en hoorden we ze luid schreeuwen. Nog een paar flinke brullen van vermoedelijk het alfamannetje en de ruzie werd beslecht en de rust keerde weer. Wil ik hier nog weg?
Gelukkig kwamen rond half tien vier wilde honden naar de rots om de jongen te voeren. We hadden ze hartstikke mooi dichtbij en de zon werkte aardig mee door zich achter de wolken schuil te houden. Het is echt een sociaal gebeuren want bij terugkomst worden begroeten ze elkaar uitbundig. We konden wel een paar mooie plaatsjes schieten maar het voeren gebeurde tussen de struiken en in de burcht. De puppies zijn nog te klein en komen niet naar buiten. Na het voermoment gingen de ouderhonden weer van de rots naar beneden. Toen ze beneden waren maakten ze een speciaal blaf-jankgeluid dat direct door andere wilde honden werd beantwoord. Uit alle streken en windrichtingen klonk het geluid. Niet lang daarna zagen we van alle kanten de honden op elkaar afkomen en begroeten ze elkaar uitbundig. Zo een tien honden blaften en jankten en liepen om elkaar heen met hun staart recht omhoog. Wat een prachtig gezicht en wat een enorme band hebben die beesten. Het lijkt een hele hechte groep wilde honden op deze manier. Ongeveer driekwart van de staart is wit gepluimd die als een vlag omhoog steekt. Mooi om te zien wanneer ze dit gedrag vertonen. Helaas was het allemaal wat ver om te fotograferen maar het beeld blijft op mijn netvlies staan. De honden trokken zich terug en we zagen dat ze in de schaduw onder de struiken gingen liggen. Dit was een mooie buitenkans om te kijken of we dichtbij konden komen en vanuit de auto ze te observeren.
Jacob keek vanaf de rots waar ze precies lagen en berekende de route die we door de bush moesten rijden om bij de honden uit te komen. We klauterde de hondenrots af en een kwartier later zaten we in de auto. Jacob voorop en nog een kwartier later zagen we de honden lui in de schaduw liggen. Nu konden we ze op ooghoogte fotograferen en met de zon in de rug schoten we een paar prachtige platen. Toen we nog dichterbij kwamen hielden ze het voor gezien en trokken ze zich dieper terug de bush in. Wat een heerlijke ochtend en wat een belevenis. Dit kan zomaar jaren gaan duren voordat ik weer eens wilde honden zie.
Terug in het kamp kregen we de verlate lunch voorgeschoteld en die hebben we maar gebruikt als brunch. Iedereen ging hierna zijn eigen gang om na te genieten van al het moois.
Eind van de middag zijn we weer een rondje over het uitgestrekte terrein wezen rijden. We kwamen alleen niet ver want we zagen al snel de Grevy’s en dat trok al onze aandacht. Het was een grote groep die gezamenlijk aan het grazen waren. Ook liepen er een aantal jonge dieren tussen die bijna nog geheel bruin zijn. Hele sociale beesten die graag als kudde bij elkaar blijven. We zijn er een aantal keren omheen gereden toen we plotseling een hengstige merrie zagen. Ze was rijp om te paren en ze besprong een aantal keren een andere merrie. Dit ging met een hoop gehinnik gepaard. Uiteindelijk kwam er een hengst bij die wel geïnteresseerd was in de merrie. Toen zij een geurspoor uitzette begon de hengst te flemen. Hij duwde zijn neus in de urine en gooide zijn kop in zijn nek, trok zijn bovenlip op en snoof de hormonen naar binnen. Helaas hebben we geen dekking kunnen waarnemen. We zochten het pas geboren jong weer op en hebben die ook vereeuwigd. Op de terugweg naar het kamp zagen we nog twee jakhalzen lopen en die konden we ook aan de al lange lijst toevoegen.
\Vandaag geen olifanten gezien en we hebben het idee dat ze gister over de rivier naar een ander gebied getrokken zijn. Hopelijk komen ze morgen weer terug zodat we wellicht nog een paar leuke plaatjes kunnen schieten. Het is allemaal erg overweldigend en het is een prachtige belevenis aan het worden. Tjonge, wat is dit mooi!
Minder leuk is het wanneer je in je tent komt en je naar bed wilt er een grote spin op je kussen ligt. Ik zag hem gelukkig meteen liggen en voordat hij onder de dekens kon verdwijnen heb ik hem met behulp van een boekje in mijn objectiefbeschermhoes geschoven en naar buiten gebracht.
Ik moet er niet aan denken om samen met een spin te slapen. Uiteraard ook nog even op de gevoelige plaat vastgelegd.

De hondenrots, deel 2.
Omdat we niet raken uitgekeken bij de hondenrots zijn we vanmorgen wederom vroeg opgestaan om daar heen te gaan. Het is er gewoon zo mooi dat er elke keer weer wat anders is te beleven. Het weer werkte vandaag erg goed mee want de zon bleef achter het wolkendek. Dit is goed voor de foto’s want dan zijn ze minder flets ook het contrast is beter waardoor de foto’s nog scherper zijn.
Na het ontbijt(je), alleen een bak koffie, reden we weer naar het verblijf van de honden toe. Onderaan de rots de auto geparkeerd en dan is het nog een meter of 80 klimmen. Dit is vrij steil en je bent al snel buiten adem. De sherpa’s hebben nergens last van en klauteren zo met de spullen omhoog.
Het is vulkanisch gebied waar we zijn en je ziet in het landschap diverse uitstulpingen. Jan noemt het Gneis graniet. Dat ontstaat doordat het magma omhoog komt of aan de oppervlakte ligt en er verschillende temperaturen ontstaan. Elk gesteente heeft zijn eigen stollingstemperatuur waardoor het er gelaagd uitziet. In het gesteente bevindt zich kwarts dat ingesloten wordt wanneer het afkoelt.
De honden hebben zo een 50 miljoen jaar oude uitstulping uitgekozen om hun jongen te werpen en groot te brengen. Het gesteente ligt dusdanig dat onder een overhangende steen ruimte voor een hol is Verder staan er allerlei bosjes omheen die het zicht aan het hol ontrekken. Een relatief veilige plaats voor de wilde honden tegen hyena’s.
Fascinerend om te zien hoe de roedel is opgebouwd en hoe ze samenwerken. Het Alfavrouwtje heeft nu pups en die worden gevoerd door de roedelleden. Het Alfavrouwtje blijft bij haar kroost in de buurt. Ook zie je jonge vrouwtjes bij de pups de wacht houden. De mannetjes jagen en komen geregeld terug met voedsel. Dit braken ze uit en de jongen die groot genoeg zijn en de achtergebleven vrouwtjes doen zich hier te goed aan. Het Alfavrouwtjes is zogend gezien haar buik waar forse tepels zitten. Daarnaast is er in ieder geval nog een teefje zwanger. Twee roedelleden hebben een halszender om en die doen mee aan een onderzoek.
Gister en vandaag konden we zien dat een aantal wilde honden op jacht waren geweest want die kwamen terug met voedsel. Na het braken bleven ze nog even bij de vrouwtjes en de jongen en gingen daarna weer naar beneden. Onder aan de rots in een vrij open gedeelte konden we zien en horen hoe de andere jagende leden werden geroepen. Toen ze bij elkaar kwamen vond er weer een uitbundige begroeting plaats en zochten daarna de schaduw op om te gaan slapen.
Grappig om te zien hoe ze om de beurt de wacht houden. Er lagen zes wilde honden onder een acaciaboom en telkens eentje van hun had de kop omhoog en speurde de omgeving af terwijl de andere sliepen. Ook hier weer een sociaal gebeuren en niemand wordt overgeslagen en allemaal komen ze aan de beurt.
Omdat er verder op de rots geen activiteiten meer waren zijn we naar beneden gegaan en hebben de wilde honden met de auto benaderd. Ze zijn niet erg schuw en we konden ze mooi vanuit het open dak en de ramen fotograferen. Ik heb nu wel genoeg plaatjes van de honden….pfff….
Op de terugweg naar het kamp zijn we nog even bij de rivier langs gegaan en deze stond al een stuk lager dan de dag dat we aankwamen. De water stroomt permanent en je ziet de gladde afgesleten keien boven het water uitkomen. Ook zitten er in de rotsen vaak hele mooie spoelgaten die zo glad zijn uitgeschuurd daar kan geen schuurmachine tegenop.
Bij terugkomst in het kamp hebben we het verlate ontbijt genuttigd en dat was broodnodig want ik had beste trek!
De middag werd er eentje om in te lijsten, eentje waar je van droomt dat het zou kunnen gaan gebeuren, maar het werd werkelijkheid.
Jan had in zijn connectiekring geregeld dat we een zeer exclusieve ranch zouden kunnen bezoeken. Een ranch waar je normaal als toerist niet binnenkomt omdat men er geen toeristen wil hebben. Daarnaast is het een ranch die bezocht wordt door de leden van het Engelse Koningshuis. Regelmatig worden de prinsen ingevlogen om hier even bij te komen, zich even kunnen terugtrekken uit de dagelijkse sleur. Even tot bezinning kunnen komen. Dus kortom, geen pottenkijkers.
Jacob, de eigenaar van de lodge, heeft het uiteindelijk geregeld dat we binnen mochten komen. Om half twee gingen we weg omdat het over deze erbarmelijke wegen al snel anderhalf uur rijden is. Toen we bij het grote bewaakte toegangshek stonden ging het bijna mis. Men had ons gisteren verwacht en niet vandaag en dat werd dus bellen. Gelukkig ging het vlot en na zo een tien minuten zwaaide de poort tot het moois open. We zouden een hele speciale en tevens unieke plek bezoeken een plek waar erosie plaatsvindt. Niet zo maar een erosieplek maar eentje waarbij de Grand Canyon verbleekt. Nadat we door het hek waren duurde het nog wel even voordat we er waren. In de verte tegen de bergrug aan zagen we het erosiegebied al liggen maar voordat we er waren gebeurde er nog iets heel moois. Het terrein van de ranch is enorm groot en ook net als bij Jacob nog aardig in zijn oorspronkelijke staat. Er is daar ook tamelijk veel wild en de Grant’s en Impala’s sprongen ook alle kantem op. Uit het niets stonden er girafantilopen en bij twee afzonderlijke vrouwtjes stond een kalfje. Ze bleven gelukkig op niet al te grote afstand staan en lieten zich mooi fotograferen. Dat was wel een heel mooi moment en met deze plaatjes op het kaartje van de camera reden we verder. Het volgende moment waren twee neushoorns die uit het niets opdoken en tot vlak bij de auto kwamen. Ze kwamen zelfs zo dichtbij dat we de grote telelenzen moesten wisselen voor kleinere lenzen. Neushoorns zijn behoorlijk slechtziend maar hebben een geweldige neus. De wind die er was stond gelukkig van ze af zodat ze ons niet roken. Toen ze bijna rondom de auto scharrelde schrokken ze toch en trokken een klein sprintje om vervolgens verder te gaan met grazen en trokken op een meter of twintig voor de auto langs. Dit was toch wel een hoogtepunt en we moesten nog naar de Super Grand Canyon toe. We reden verder en kwamen bij de lodge aan waar drie tamme olifanten achter een hekje stonden. Twee olifantbegeleiders stonden erbij en eentje van hen kwam naar ons toe. Het is namelijk verboden om op de ranch uit de auto te gaan tenzij er begeleiding bij is. Mocht je toch uit de auto gaan en men ziet het dan is levenslange verbanning van de ranch de straf.
Daniel stapte bij ons in de auto en zo reden we het laatste stukje naar het erosiegebied toe. Rode grond dat door een jarenlang proces tijdens regenperiodes is weggespoeld. Waarschijnlijk eerder eeuwenlang dan jarenlang. Stenen, nee rotsen, die nog meters hoog op zuilen liggen, boomwortels die bloot liggen en prachtige uitgevreten wanden. Het is haast niet te beschrijven hoe het eruit ziet. We liepen het erosiegebied in en de wanden toornde hoog boven ons uit en je voelt je dan erg nietig. Steeds verder liepen we de geërodeerde groeve in. Rood, rood en nog eens rood om ons heen. Blootliggende zandlagen, platte stenen die als elfenbankjes uit de grond steken, grote keien op zuilen en talloze diepe en ondiepe verticale sleuven. Met geen pen te beschrijven, laat staan met een toetsenbord.
Veel ijzer in de grond, veel ijzer in de keien en stenen gevangen en vastgelegd. Wat een geweld moet hier hebben plaatsgevonden maar o wat een fijne kunstzinnige afwerking heeft het gehad. Diep onder de indruk verlieten we de Grand Keniancanyon. Wat een plaatje van een plekje.
Het hield niet op en toen we weer bijna bij de lodge terug waren kwam er net een kudde olifanten uit de bush zetten. Tjonge jonge wat een bakbeesten zijn dat als ze zo voor je staan. Waaiend met hun oren namen ze de boel op om daarna geheel uit de bosjes te voorschijn te komen. Een redelijke kudde dames die al etend door het landschap trok op de zo kenmerkende rustige olifantwijze. Achteraan liep een koe met een kalfje en toen ze het kalfje ook nog liet zogen midden op de vlakte zonder bomen of andere obstakels hadden we de mooiste plaatjes van de dag. Wat een gigantisch afsluiting van een zeer bijzondere dag. Afrika in vol ornaat!