Lake Baringo

Lake Baringo
De zon prikte net over de bergrug heen toen ik mijn ogen open deed vanmorgen. Dit is de mooiste tijd om te fotograferen dus meteen maar opgestaan en naar buiten. Het was net even over half zeven toen ik de deur uitstapte. Meteen dienden de eerste vogels zich al aan maar het was nog niet overal even licht en de schaduw gooide nog wat roet in het eten. Rustig naar het terras van de Sunbird lodge gelopen en toen ze mij zagen aankomen met de grote telelens gooiden ze wat voer in de vogelbakjes. Dat gaf meteen spektakel want van alle kanten kwamen de vogels aangevlogen. Ik installeerde mij op het terras en kon op een paar meter afstand de vogels fotograferen. Wevers, spreeuwen, mussen, duiven, grenadiers, kraaien en nog veel meer dat ik niet zo snel kon thuis brengen. Ik had ogen te kort en de camera deed zijn best om me bij te houden. Het was een prachtige belevenis om de vogels op deze manier te fotograferen. Daar kwam Benno ook al aanlopen gewapend met zijn telelens en ook hij vond een mooi plekje op het terras. Bennie volgde niet veel later en de spiegelreflexen klikten er lustig op los. Later kwam de zon hoger te staan en was het mooie licht weg.
We togen met ons allen de tuin in om nog wat meer vogels te ontdekken. Ze zijn hier echt helemaal ingericht op vogelaars want de waterval werd ook aangezet en het water rondgepompt. Vogels maakten hier dankbaar gebruik van om te badderen of te drinken. Bennie ontdekte een jonge koekoek die gevoerd werd en riep mij. Samen maakten we mooie foto’s en hadden we het geluk dat het jong gevoerd werd. Het verraste ons dat hij voer kreeg van een Sunbird. We konden helaas niet goed zien welke sunbird het was maar voor ons een unieke ervaring. Koekoeken zijn over de hele wereld hetzelfde en leggen hun eieren in andermans nesten.
Tegen negen uur togen we richting het terras omdat het ontbijt geserveerd zou worden. Plotseling kwam er een Keniaanse medewerker aangelopen en vroeg of wij belangstelling hadden voor een “leopard”. Uiteraard wilden we die wel zien en snel met de camera achter hem aan. Hij liet ons zien waar hij het beest had gezien en wees ons verschillende bomen aan. Maar van de leopard geen enkel spoor meer te bekennen. Jammer want dat zou mijn laatste big five soort geweest zijn.
Het ontbijt was goed alleen de eieren en worstjes waren al koud. Daarna heb ik mijn blog geplaatst en nog wat foto’s ge-upload.
Tussendoor bleef de camera zijn werk doen want het bleef een hele fraaie ochtend waarin van alles te zien was. Ook het uitzicht over het meer werd steeds mooier en de flamingo’s tekende zich mooi af tegen een donkere achtergrond. Toen er ook nog een Masai langs liep met een kudde vee was het beeld compleet en namen we met een goed gevoel afscheid van deze prachtig gelegen lodge.
De medewerker vroeg nog en passant of we de ‘lovebird’ nog hadden gevonden. We schoten toen met ons allen in de lach want door zijn accent en slechte uitspraak van het Engels lijken de woorden lovebird en leopard heel erg opelkaar….en zagen we onze vergissing in.
Nu dan eindelijk naar Lake Baringo. In Nakuru heeft Jan de banden laten balanceren omdat het stuur van de auto nogal trilde. In tussentijd hebben wij even een bakje koffie gedronken in een hotel toen ik sjans kreeg met de serveerster. Ik keek naar buiten naar een vogel en floot in gedachte een klein stukje van een liedje. Ze kwam meteen aanrennen en dacht dat ik naar haar had gefloten. Ze vroeg naar wie ik floot en vertelde dat ik dat in gedachten had gedaan. Ze geloofde er maar weinig van en een beetje teleurgesteld en blozend liep ze weer weg. Voortaan maar uitkijken met fluiten.
Jan kwam ons alweer ophalen met zijn uitgebalanceerde banden en reden we weer verder. De weg buiten Nakuru werd steeds slechter en slechter. Na een kilometer of was de weg in het dorpje Athanai voor het verkeer afgesloten. De plaatselijke mensen hadden een groot vuur midden op de weg gemaakt en met grote stenen de rest gebarricadeerd. We konden er niet langs. Niet alleen het vuur was heet maar de mensen waren ook oververhit. Het werd ons sterk afgeraden om door te rijden omdat de bevolking laaiend was op de politie. We begrepen dat een man op een brommer door de politie was aangereden en dat de politie toen gevlucht was. Dat was wel een beetje vreemd want de politie was inmiddels weer gewaarschuwd om naar het ongeluk te komen.
We konden er echt niet langs want als we dat wel zouden proberen dan werden we gelinched en de auto in brand gestoken. Dus moesten we wachten en dat kan in Kenia erg lang duren.
Om onze auto verzamelde zich ook steeds meer mensen voornamelijk kinderen. Niet alleen het gebeuren op de weg trok bekijks ook wij waren een bezienswaardigheid. Ondertussen verzamelde steeds meer auto’s zich en werd de opstopping steeds langer.
Op enig moment ontstond er rumoer en begonnen de mensen te schreeuwen en te zwaaien met gebalde vuisten naar een auto die er aan kwam. Dat duurde maar even en er sprongen twee mensen uit gehuld in legerkleding met een machinegeweer. Dit werd echt spannend. De bevolking stoof uiteen en er werden waarschuwingsschoten gelost. Spannend want wij stonden vooraan in de rij. We zagen een Keniaan vallen en dachten dat hij geraakt was. Maar gelukkig stond hij even later weer op en had waarschijnlijk dekking gezocht door laag bij de grond te gaan liggen.
Uiteindelijk vertrokken de twee legermensen weer en werd het vuur weer aangewakkerd met verse takken.
We stonden te overleggen wat we zouden doen toen we van een Keniaan een alternatieve route kregen. Dit hebben we maar niet gedaan want als je verdwaald ben je voor donker nog lang niet uit de bush.
In de verte hoorden we een sirene aankomen die allengs dichterbij kwam. Het geluid zwol aan en naast het vuur stopte een auto. Zo een tien mensen sprongen uit de auto en joegen de bevolking uiteen met hun machinegeweren. Dat ging vrij snel en de Kenianen waren snel verdwenen. De barricade werd opgeruimd en het verkeer kwam weer op gang. Dat was al met al best een spannend uurtje.
Na een korte tijd passeerden we de evenaar. Dit werd met een onderbroken dikke witte lijn op de weg aangegeven en twee borden bevestigden dit. De eerste keer dat ik op de nul graden lijn was. Met het vliegtuig had ik hem al een aantal keren gepasseerd maar nog niet over het land. Normaliter hoort hier een traditie bij net zoals wanneer je de poolcirkels passeert. Nu hadden we geen tijd en sloegen we het over. We reden nu weer op het noordelijk halfrond en het water draait weer rechtsom door de gootsteen.
De weg werd nu echt slecht en de weg naast de weg was beter te berijden dan de weg op de weg. Zo slingerde we verder naar Baringo. Toen we langs een klein meertje reden zag ik twee Kroonkraanvogels in het hoge gras lopen. Ik ken deze vogels in Nederland in gevangenschap of als ontsnapt exemplaar. Hier liepen ze in hun natuurlijke habitat en dat is dan weer fantastisch om te zien. Wat zijn het ook een sierlijke vogels met een mooie gele kroon op hun hoofd.
Vlak voor Baring moest Jan tamelijk stevig in de remmen want twee ezels vonden het leuk om vlak voor de auto over te steken. Gelukkig stonden we op tijd stil en hadden de ezels vrije doorgang. Als ze nu de volgende keer het Zebra pad nemen is dat een stuk veiliger!
Vanaf de berg zagen we in het dal Lake Baringo al liggen. Een uitgestrekt meer tussen twee bergkammen in. De weg was inmiddels geen weg meer maar een kiezelstenenpad geworden. Al hobbelend en stotend reden we Baringo binnen. De lodge kwam in zicht maar dat we hem spoedig zouden bereiken liet nog even op zich wachten.
Een slagboom over de weg werd door ons genegeerd en slalomde er omheen. Volgens Jan had de plaatselijke bevolking deze geplaatst om nietsvermoedende toeristen geld uit de zak te kloppen, alsof je entree moest betalen om verder te mogen rijden. De lodge Robbert Camp lag pal voor ons maar een lekke band verhinderde dat we konden doorrijden. Al snel stonden er een stuk of acht Kenianen rondom ons die wel even zouden helpen maar Jan wuifde de goede bedoelingen weg en riep dat we het zelf wel konden. De mensen keken wel met veel belangstelling in de auto waar onze verrekijkers en camera´s lagen. We hielden alles scherp in de gaten voordat we spullen zouden kwijtraken.
Jan had de bouten al los en een beest van een krik tilde de zware Toyota op alsof het niets was. Het verwisselen was in een mum van tijd gepiept alleen de krik bleef hangen. Een bepaald systeem moest ervoor zorgen dat de krik andersom zou moeten gaan werken. Dat gebeurde niet en bij elke slag die Jan maakte kwam de auto hoger te staan. Dat werkte niet en uiteindelijk hebben we de auto maar van de krik afgeduwd en konden we na 50 meter afslaan naar de lodge.
Jan vertelde dat het water een aantal weken geleden in het meer enorm hoog stond en dat er zelfs een paar huizen onder water stonden. Ook de lodge die hogerop stond moest met zandzakken beschermd worden. Aan de bomen die in het water stonden zagen we dat het water inmiddels een meter was gezakt maar stond nog altijd tot bijna aan de lodge. Hopelijk blijven de nijlpaarden in het water en komen ze hier niet de kant op want dan staan ze ook meteen op je terras.
Het licht scheen ontzettend mooi op de bomen in het meer en de witte uitgebeten onderkanten lichtte mooi op in het felle zonlicht. Wat een prachtige platen kon je schieten met zo een donkere lucht op de achtergrond. Benno hield zich bezig met de vogels want er vlogen weer allerlei nieuwe soorten rond die we nog niet eerder hadden gezien deze week. Zo hoorde ik dat er een ´darter´ was gespot en dacht meteen aan trambestuurder Ko Stompe, maar Benno bedoelde een slangenhalsvogel. Het is ook hier weer genieten en het uitzicht is waanzinnig mooi met al die rondvliegende vogels. Dat wordt morgen wel een hele spectaculaire dag. Twee Europese visarenden sloten met hun sierlijke buitelingen de dag af. Tijdens het diner aten we alle vier dezelfde pizza die de originele naam ´spitting cobra´ droeg. Ik had het idee dat de cobra naast mijn pizza had gespuugd want zo scherp vond ik hem niet.
Als alles goed gaat varen we morgen op Lake Baringo! Joepie!

Varen op Lake Baringo en hoe Bennie zijn camera weer terug kreeg…
Hadden we gister een pechdag met de lekke band nu werd het een hele zure pechdag voor Bennie. Rond 6 uur zaten we aan het ontbijt met een verse bak koffie. Pieter, onze kapitein, was ook al gearriveerd en samen genoten we van de sandwiches. De boot is vrij rank en lijkt wat wiebelig maar toen we instapten bleek het verrassend stabiel te liggen. Naast ons lag een krokodil op de oever en die vond het maar wat interessant allemaal. Waarschijnlijk nog te koud om te bewegen. Voorzichtig manoeuvreerde Pieter tussen de boomstronken door naar het meer. Iedereen had zijn camera in de aanslag. Jan en Bennie hadden hun grote lens met camera op statief in de boot staan. In een oude dode boom zat een Verreaux’s Eagle-Owl die we graag goed op de foto wilden hebben. Pieter liet de boot langzaam naar de uil toe glijden en toen we er bijna waren helden we met ons allen iets over naar stuurboord waardoor de boot wat schommelde. Niemand kon er meer tegen grijpen en daar ging de camera met statief van Bennie over boord. Bennie trok snel zijn kleren uit en Pieter peddelde de boot terug naar de plaats van het ongeluk. Bennie dook onverschrokken in zijn onderbroek met luipaardprint over boord tussen de krokodillen maar het was te diep om te voelen waar de camera lag. Ik waande mij even in een Tarzanfilm. Als schrale troost zagen we nog wat belletjes omhoog komen en zo wisten we precies waar die lag. Ook wisten we dat de camera en telelens vol waren gelopen met water. Gelukkig had Bennie nog een reserve camera in zijn broekzak zitten zodat hij onderweg toch nog wat foto’s kon maken. Het werden veel landschappelijke foto’s…
Pieter wist de mooie plekjes wel te vinden en we konden naar hartenlust de vogels op de foto zetten. Het heeft ook zo zijn voordelen dat het water nu enorm hoog staat. Veel bomen zijn afgestorven en vogels maken hier dankbaar gebruik van om te rusten of vanuit te jagen. Een Europese visarend liet zich mooi zien op deze manier en bleef heel lang zitten. Zo zochten we de oevers verder af en bleven soms langere tijd liggen dobberen om de vogels te observeren en te fotograferen.
Leuk waren de Struisvogels en de Kroonkraanvogels die rondliepen in de vegetatie. Ook de zwaluwen die ons vergezelde rond de boot was leuk. Ik blijf het fascinerend vinden dat die kleine vogeltjes zoveel kilometers afleggen. Ik vang en ring ze in Nederland en kom ze dan 8000 km verderop weer tegen. Onvoorstelbaar.
Aardig om te vertellen is dat men vroeger dacht dat ze in de modder kropen om zo te kunnen overwinteren. Als dan in het voorjaar het ijs was gesmolten kwamen ze weer te voorschijn om weer te broeden. De zon begon inmiddels aardig te branden en het licht werd veel te fel daarom besloten we terug te gaan naar de lodge. Het was geweldig en wat een indrukken en wat een vogels. Als dit het paradijs zou zijn….
Terug in de lodge even een kopje koffie gedronken. Deze was heel wat beter en sterker dan het bakje van vanochtend. We hadden Thor, een Noor, gevraagd om sterke koffie en daar had hij gehoor aan gegeven.
Pieter had inmiddels een paar duikers geregeld en kwam onderhandelen over de prijs om Bennie ‘ camera op te duiken. De duikers waren een paar plaatselijke jongens die wel een centje extra wilden verdienen. Toen de prijs rond was gingen ze op weg en waren snel terug met de uitrusting van Bennie. Het water gutste er aan alle kanten uit en we hielden ons hart vast of dat wel goed zou komen. Het hele spul in de zon gezet en nu maar afwachten of het water er wil uit dampen.
Na de koffie is Jan naar het dorp gereden om de band te laten repareren. Dit lukte wonderbaarlijk snel. De Kenianen zijn wel goed om kapotte dingen weer op te lappen. Bennie heeft onderwijl een camera met lens te leen gekregen van Jan zodat hij ook weer kan fotograferen. Bennie was nu onder leiding van Benno bezig om de camera te leren kennen. Ik sorteer de foto’s en gooi weg wat niet gelukt of wat niet mooi is. Zo zijn we op deze warme ochtend allemaal bezig.
In de loop van de middag even een sandwich gehaald met een colaatje erbij. Vanuit de snelbuffetlodge is ook van alles te zien en er werden weer de nodige foto’s gemaakt.
Aan het eind van de middag geprobeerd om de kaart te lezen uit de camera vandaan. Tot onze verrassing lukte dit goed en Bennie was in ieder geval geen foto’s kwijt. De lens en de camera liggen in de auto om verder te drogen. De batterij lijkt het begeven te hebben want die ligt al de hele middag aan de lader en het controle lampje blijft knipperen. Hopelijk moet het nog wat verder drogen en werkt het later wel weer.
In de namiddag zijn we weer met ons allen op het terrein van de lodge gaan fotograferen en Bennie kon mooi even oefenen met het bruikleenspul. Helaas weten we niet of de foto’s goed zijn geworden want het nieuwe kaartje werkt net even anders dan het programma op Bennie ‘ computer is gewend. Zo eindigde deze dag met veel tegenslagen.

Lake Bogoria in plaats van varen…
Soms veranderen dingen op het laatste moment. Gisteravond was de wind wat aangewakkerd en er stonden aardige golfjes op het meer. Vanmorgen toen om 5.30 uur het wekkertje weer afging waaide het nog steeds behoorlijk. Tegen zes uur zaten we in de ontbijt-lodge waar de sandwiches en koffie al klaar stonden. Pieter kwam er ook al aan met de boot en schoof bij ons aan voor een bak koffie.
Hij had zelf ook al ingeschat dat er te veel wind stond en de golven te hoog waren. Dit bemoeilijkt het fotograferen vanuit de boot. Er zat niets anders op dan de boottocht te annuleren en iets anders te bedenken. Dat was niet zo moeilijk want er zijn mogelijkheden genoeg om hier leuke dingen te zien. Het werd Lake Bogoria. Het meer van de roze zuurstokken, de flamingo’s.
Dus vroeg op weg naar de ingang van het park. Kenia begint al aardig te wennen aan het ecotoerisme en overal wordt een slaatje uitgeslagen. De entreeprijzen liegen er vaak niet om en omdat het park meestal maar één speciale attractie te bieden heeft willen de mensen toch wel naar binnen. In Kenia worden ook twee prijzen gehanteerd, voor toeristen en inwoners. Wij betalen dus veel terwijl Jan met de status als inwoner van Kenia veel minder betaald. Jan probeerde nog van alles om ons goedkoper binnen te krijgen maar lukte helaas niet. Zelfs mooie foto’s gooide hij in de strijd en ook dat hij regelmatig met groepen op bezoek kwam maar niets hielp. Het was ook zondagochtend vroeg en degene die ons hielp kon zijn meerdere niet te pakken krijgen omdat die nog op bed lag. Hij durfde zelf de beslissing niet te nemen en zo betaalden Bennie, Benno en ik ieder 50 dollar.
De zuurstokken stonden ons al op te wachten en de camera’s klikten er weer lustig op los. Naast de grote hoeveelheden flamingo’s zagen we ook diverse Europese steltlopers zoals bosruiter, oeverloper en kemphanen. Was een fantastisch gezicht als je over het meer keek want de flamingo’s kleurde het geheel helemaal roze. Helaas kwam al snel de zon over de bergrug heen en brandde er lustig op los. Het licht werd veel te hard waardoor de flamingo’s op de foto’s allemaal erg uitbleekten. Fotograferen onder deze omstandigheden is heel moeilijk. Het meer is de afgelopen maanden enorm gestegen en het pijl is zo een zeven meter hoger gekomen. De oevers en de asfalt wegen die om het meer heen liggen zijn grotendeels weggespoeld en overal zijn alternatieve routes gemaakt. Soms reed je vlak bij de oever van het meer langs terwijl een kilometer verderop je een prachtig uitzicht over het meer had en de flamingo’s als roze wolken over het water bewogen. Magnifiek gezicht!
Gelukkig lieten ook andere vogels zich goed bewonderen en hier en daar in de schaduw konden we nog wat foto’s maken. Het meer is zo een 25 kilometer lang en we hosten en klosten over de uitgehakte paden heen. Soms met diepe kuilen die voorzichtig genomen moesten worden. Helaas ging dat een keertje niet helemaal zoals het hoorde en we werden met ons allen behoorlijk door de auto gesmakt. Aan het eind van het meer is een punt waar hete geisers uit de rotsen vandaan komen. Niet van de hele hoge zoals op IJsland maar het borrelde aardig. Overal lagen eierschalen en gezien de temperatuur van het opborrelende water kon je hier makkelijk een eitje in koken. Het water is zo een 80-90 graden wat als kleine bronnetjes overal opborrelt. Het meer wat tussen de bergkammen ligt en waar de zon de hele dag in staat te schijnen is erg warm. Bepaalde garnaaltjes en algen gedijen hier goed in. Juist deze bron van voedsel trekt die enorme aantallen flamingo’s aan. De garnaaltjes geven een roze kleurstof af en flamingo’s nemen dit over. Toen we heen en weer waren gereden langs de oever schatten we het aantal wat er was zo tegen een miljoen aan.
Tussen de middag lekker even ontspannen buiten het Bogoriapark. In de tuin van de lodge waar we onze lunch nuttigde gebeurde ook van alles. Broedende maraboes, een eenzame struisvogel, apen die van tafel je spullen proberen te jatten, een varaan die een nest van woodhoepoes probeert te plunderen en een geprepareerde leeuw in een vitrine. Ik heb me laten vertellen dat deze leeuw de laatste uit de omgeving was.
In de namiddag zijn we weer teruggegaan naar Lake Bogorio. Het licht was veel zachter en de roze kleuren kwamen perfect uit tegen de donker wordende achtergrond. Het dreigde naar regen en daardoor zijn de luchten soms erg mooi en prima om te fotograferen. We hebben hetzelfde rondje gedaan maar zagen nu weer hele andere dingen. Vanmorgen zagen we in een grote diepe plas een waterschildpadje zwemmen en in de middag ontdekten we een hele grote landschildpad. Volgens Jan was het een luipaardschildpad van wel zo een honderd jaar oud. Het was een enorm beest met een prachtig getekende schild gelijk een luipaard. Ook zagen we wrattenzwijnen en dik-dik’s.
Ook de koedoes lieten zich in de verre namiddag goed zien. Wat een mooie beesten zijn dat en de bokken hebben van de mooie gedraaide horens op hun kop staan. We telden er 14 in afzonderlijke samenstellingen. Erg leuk om deze dieren te zien. Grote groepen parelhoenders stoven over de weg en zochten een veilig heenkomen. Dit gaat altijd met de nodige herrie gepaard. Wat kunnen die beesten gillen. Ook zagen we tegen de avond grote groepen zwaluwen boven het meer jagen. Vooral oeverzwaluwen waren goed vertegenwoordigd. In gedachten ging ik nog even terug naar vorig jaar in Zambia. Ik heb daar toen samen met Bennie en nog twee anderen boerenzwaluwen gevangen. Sommige avonden vingen we ook de nodige oeverzwaluwen erbij. Ik zag in gedachten al een paar netjes staan om hier oeverzwaluwen te vangen. Het idee liet ik ook alweer snel varen omdat de bodem uit rotsen bestaat en je er geen netstok in de bodem krijgt. Maar toch…
Zo reden we met een voldaan gevoel het park uit en lieten we het meer achter ons. Bij de uitgang scoorden we nog wat flesjes met water, sinas en cola. Ook een grote watermeloen verdween achter in de auto. Zou deze dag zonder incidenten verlopen? Bijna….vlak voordat we onze lodge weer bereikte stond dezelfde achterband weer leeg. Ssssjjjit… Gelukkig waren we nu goed op elkaar ingespeeld zodat het reservewiel er in no time weer onder zat.

Snacktime voor de Visarenden.
Alweer vroeg uit bed. Maar vandaag met een mooi vooruitzicht want we zouden de Afrikaanse visarenden gaan voeren. Tijdens het opstaan leek het weer ideaal maar toen we ons hoofd om de deur staken bleek er toch veel te veel wind te staan. Bij de ontbijtlodge stonden ze al klaar met koffie en broodjes. Inmiddels begon het ook te regenen en hebben we de reis een paar uur uitgesteld. Pieter, de kapitein, belde tegen zeven uur of we nog wilden varen. In overleg hebben we afgesproken dat hij ons om tien uur zou oppikken.
Het huisje moest vandaag vrijkomen want er komen nieuwe gasten die dit onderkomen hadden gehuurd. Omdat we dachten dat we vandaag weg zouden gaan maar we nog een dag langer bleven moesten we verhuizen naar een ander onderkomen. Om twaalf uur moest ons huisje leeg zijn. Jan en Bennie kregen een tenthuisje toegewezen en Benno en ik een soort iglotentje. Het weer klaarde zienderogen op en de zon kreeg al meer kracht. De luchten waren prachtig en het was ideaal weer om te fotograferen. Tegen tien uur kwam Pieter ook al aanvaren en toen we de boot in wilden kregen we te horen dat we a la minuut het huisje moesten ontruimen want de gasten waren gearriveerd. Dat was wel even een tegenvaller want nu het zo mooi was verspeelden we tijd.
Uiteindelijk zaten we toch in de boot en voeren we richting de verblijfplaats van de visarend om hem te voeren. Hiervoor had Pieter bij de plaatselijk visboer een paar grote dikke vette vissen gekocht die we hem zouden aanbieden. Nu was het zaak om de arenden te vinden. Onderweg kwamen we nog een slangehalsvogel tegen die net een vis aan zijn snavel had gespietst. Hij was flink aan het worstel om de vis goed voor zijn bek te krijgen. Dit duurde even want met een sierlijke zwaai probeerde hij de vis de lucht in te gooien en dan op te vangen. Na een paar pogingen lukte dit en we hadden weer een paar leuke plaatjes erbij.
Daar zat de visarend al te wachten en er kwamen nog twee boten met fotografen aan varen. Toen we in colonne lagen te wachten pakte Pieter een vis en begon te fluiten. Hij floot hard en zwaaide met zijn arm door de lucht. Toen de arend aanstalte maakte om te komen aanvliegen gooide Pieter met een grote zwaai de vis in het water zo een 20 meter uit de boot vandaan. Wat een geweldig gezicht was dit door de zoeker van de camera. Ik schoot me helemaal gek en hoopte dat ik de juiste plaat maakte van het moment dat de arend de vis uit het water haalde. Ik begreep dat de arenden op deze manier een beetje gedresseerd waren en op het fluiten afkwamen. Ik dacht nog, het lijkt de McSnack hier wel.
We hadden acht grote vissen bij ons en bij acht verschillende Visarenden herhaalden we dit spelletje. Allemaal kwamen ze aanvliegen en de een nog spectaculairder dan de ander. Aan het eind van de bootreis had ik mijn kaartje bijna vol.
Terug bij de lodge dronken we koffie en toen ik een Pied Kingfisher zag duiken naar vis vlak voor onze neus kon ik het niet laten om te gaan wachten. Ik maakte daar nog een hele mooie foto van een naar vis duikend exemplaar. Toen hij uit het water kwam en een vis in zijn bek had maakte ik waarschijnlijk dé plaat van de vakantie. Tjonge wat een gelukstreffer.
Na de lunch is Jan met de kapotte band weer naar het dorp getogen. Hij was al snel terug en waarschijnlijk is het nu goed gerepareerd want er is een binnenband ingekomen. Het moet nu een stuk sterker zijn en meer opgewassen tegen de slechte wegen.
Pieter kwam rond 15.30 uur terug met de boot voor de middagsessie. Ook nu weer veel moois te zien onderweg. Het dreigde wel wat naar regen en in de verte zagen we de buien vallen maar het bleef gelukkig droog bij ons. We gingen voor de Purperkoet die hier ook ergens zou moeten rondstruinen. Het werd weer een hele mooie ervaring op het water want de vogels lieten zich goed zien. Bijna aan het einde van de trip zagen we twee purperkoeten en de dag was eigenlijk helemaal geslaagd. De wind had de kop opgestoken en het werd toch nog een beetje tricky met terugvaren. De golven stonden dwars op de boot en veel stabiliteit heeft hij niet. Een wat vervelende hoge golf zorgde er nog bijna voor dat we uit de boot tussen de krokodillen en nijlpaarden vielen. Gelukkig bleef hij overeind en werden alleen onze camera’s nat van het opspattende buiswater. We bereikten weer veilig de lodge en lieten ons het bier en de cola goed smaken. Wat een heerlijke reis is het aan het worden.