Vermoeiende reisdag

Dat het vandaag een langdurige reis zou worden kon ik om 5.30 uur, toen het wekkertje afliep niet bevroedde. We zouden naar Lake Baringo rijden met een tussenstop voor de lunch vlak voor Nakuru in Sunbird lodge. We stonden vroeg op, om voor het verkeer uit, door Nairobi te kunnen komen. De hoofdstad staat er om bekend dat het een enorme verkeerschaos kan zijn. Hoewel er gewerkt wordt aan een rondweg moet al het verkeer nu nog door de stad. Dat geeft behoorlijke opstoppingen. De APK kennen ze hier nog niet en er rijden heel wat wrakken op de weg. Ook wordt er nog niet echt gedacht om het milieu en de uitlaatgassen vormen al snel een dikke vieze smog. Vooral de oude vrachtwagens walmen er lustig op los en met goed fatsoen kun je je raam niet open hebben want dat overleef je niet.
Zo een 15 kilometer voor de stad begon het al te stropen en voordat we het goed en wel door hadden stonden we er midden in. We dachten in goed anderhalf uur door Nairobi te kunnen komen maar het werd uiteindelijk vier uur voordat we weer op normale snelheid konden rijden. Vlak voor de stad kwamen twee wegen samen en dat was de bottelnek. Ritsen en doorrijden kennen de Kenianen niet en het is dan ook gebruikelijk hoe ouder je auto is, hoe meer deuken er in zitten hoe meer voorrang je krijgt. Soms heb ik ook wel het idee dat hoe harder je toeter is hoe sneller je er tussen mag. Ik heb me er ontzettend over verbaasd hoe alle ruimtes werden opgevuld door auto’s. De kleinste gaatjes werden dichtgereden. Zelfs de bermen werden gebruikt om de file voorbij te kunnen komen. Met name de matatu’s en bussen maakten gebruik van deze volgens mij illegale bijpass. De middenberm bestaat uit een soort diepe maar brede greppel en zelfs hier werd het opgevuld met auto’s. Onvoorstelbaar! Zo zag je auto’s oversteken van de ene weg door de greppel naar de andere weg omdat de ene file ietsje harder ging dan de andere file. Kenianen kunnen dit waarschijnlijk moeilijk verkroppen en proberen op deze manier de file zo snel mogelijk voorbij te komen. Verbasend hoe er gereden werd. Een volle schoolbus ging ook door de berm en helde zo ver over dat hij elk moment kon omrollen. Maar nergens wat van aantrekken, toeteren, zwaaien en doorrijden. Normaal is de weg tweebaans en de andere evenzo. Op sommige plaatsen reden we wel acht rijen dik en maar toeteren dat ze er langs willen! Kenianen….zucht….
Toen we dichterbij het centrum van de stad kwamen en de eerste rotondes opdoemden nam het aantal verkopers ook toe. Deze mensen maken handig gebruik van het fileleed en proberen hun waar aan de man te brengen. Er wordt van alles te koop aangeboden en je kunt het zo gek niet bedenken of ze hebben het wel bij zich of weten iemand verderop op de weg die het wel heeft. Zo zag ik een jonge vrouw met een arm vol kleurige handdoekjes al wapperend langs de auto’s lopen en haar waar aanprijzen. Ook etenswaren is volop aanwezig zoals bananen, nootjes, lollies en kauwgum. Wil dat niet dan komt er wel iemand met schilderrijtjes langs of tasjes of lampjes of zonnebrillen. Ook voor de auto is er van alles te verkrijgen, stuurhoezen, gevarendriehoeken, kruissleutels en ruitenwissers. Wil je je geluk beproeven dan kun je ook nog loten kopen en de krant erbij om te kijken bij de uitslagen of je een prijs hebt gewonnen. Dan vergeet ik nog bijna de voetballen, ballonnen en de messen. Zo is er dan voor de chauffeur nog wat afleiding om het fileleed te vergeten. Jan reed als een volleerde Keniaan en loodste ons veilig door het drukke verkeer.
Wat toch ook nog even beschreven moet worden is de werking van de verkeerslichten. Beter, de niet werking van de verkeerslichten. Op drukke punten wordt keurig aangegeven hoelang het nog duurt dat het verkeerslicht op groen zal springen. Helaas heeft dit weinig zin want de verkeersstroom die rood heeft blijft gewoon doorrijden. In werking zijnde verkeerslichten worden genegeerd en er moeten agenten aan te pas komen om het verkeer te regelen. Arme mensen, de hele dag in de uitlaatgassen.
Ritsen? Nee, gewoon er voor gooien!
Gelukkig ging het deel na Nairobi een stuk sneller en we zaten al snel in Naivasha. Onderweg werd het steeds mooier en klommen we de Rift Valley op. Het klinkt wat raar om een Valley op te klimmen maar we reden over de rug heen van het Rift. Bij een uitzichtpunt zijn we even gestopt om wat foto’s te maken. Al snel stonden er vier Kenianen om ons heen met manden waar hun spullen in lagen om te verkopen. Houtsnijwerk, bewerkt bot en lederen sleutelhangers konden we kopen. Ik heb hier een hekel aan omdat ze opdringerig zijn en niet luisteren. Je kunt tien of twintig keer nee zeggen maar ze blijven het proberen. Zeg je nee tegen houtsnijwerk dan komen ze met een leren prul aan en weer zeg je nee. En zo gaat het maar door. Vlak voor Naivasha hebben we even een heerlijke lunch genuttigd bij Delamere Rush fastfood maar we werden al snel afgeleid door een aankomende en neerstrijkende Maraboe. Het beest bleek een gebroken poot te hebben en het onderste deel begon al af te sterven. Dieren zijn inventief en hebben een grote drang om te overleven en deze vogel was overgegaan op bedelgedrag. Hij bedelde om patatresten en andere overblijfselen van de fastfood. Dat hij regelmatig wat kreeg toegestopt bleek toen een van de medewerkers naar hem toe liep en hij al kwam aanlopen. Inderdaad kreeg hij een stuk afvalvlees toegeworpen en hap slik weg was het. Zo een beest is ook ‘nimmerzat’.
Door het oponthoud in de file kwamen we pas laat aan bij Sunbirdlodge waar we even een bakkie zouden doen om bij te komen van de reis. We waren allen erg moe en hadden geen zin meer om de laatste vier uur nog in de auto te zitten. Sunbird is een prachtige plek halverwege een berg met uitzicht over het Elementaita meer. Wat een idyllisch plekje en wat een boel vogels.
Jan komt hier vaker en kent de crew. Hij had wat foto’s voor hun meegenomen en na wat onderhandeling konden we voor een aangenaam prijsje blijven overnachten. We zijn de enige gasten en hebben het rijk hier alleen. De lodge deed zijn naam eer aan want diverse soorten sunbirds vlogen af een aan om te drinken van de vele bloemen. Het duurde ook niet lang of er lagen drie camera’s met telelenzen op de tafel voor de grijp. Ook de verrekijkers lagen binnen handbereik want er vloog ook van alles over. Wat een plek en wat een uitzicht. Toen de zon wat begon te zakken en het licht wat zachter werd konden we de sunbirds vastleggen en hadden we allemaal prachtige plaatjes. Er is hier zoveel te zien en te beleven dat we besloten om pas morgen in het begin van de middag door te gaan rijden naar Lake Baringo.
De ondergaande zon deed nog een extra duit in het zakje en op het laatste moment kleurde de lucht rood en over het meer verspreidde zich een roze gloed. Helaas krijg je zoiets niet goed op de foto maar moet je het in je geheugen zien te onthouden. Wat een prachtplek!