Reis en aankomst

Vanmorgen om 4.30 uur ging de wekker. Het allerlaatste moest ik nog inpakken in mijn rugtas en om 5.10 uur bracht Anneke, de buurvrouw, mij naar het station in Groningen. Nog erg rustig op dit tijdstip in de stad dus zat ruimschoots op tijd in de trein. De trein reed volgens schema en rond 8 uur stapte ik uit op Schiphol en kreeg ik een Whats App kreeg mijn medereiziger Benno dat zij ook waren gearriveerd.
De reistas bleek 17 kilo zwaar te zijn en ging vol automatisch via een ingewikkeld stelsel van ondergrondse loopbanden naar het juiste vliegtuig. Als dat maar goed komt, dacht ik nog. De douane ging vlotter dan het pinnen van dollars. Ik was zo voorbij de controle en probeerde daarna bij de ABN/AMRO dollars op te halen uit de automaat. Nadat de vriendelijke dame achter het loket mij naar de doallar-automaat had verwezen probeerde ik met mijn ING pas voorzien van het Maestroteken te pinnen. Alles ging goed totdat er geld uit moest komen en ik de melding kreeg dat mijn saldo ontoereikend was. Dat kon niet! Nog een keer geprobeerd met hetzelfde resultaat. De allervriendelijkste loketjuffrouw vertelde mij dat ING en ABN/AMRO niet met elkaar kunnen communiceren. Ik keek haar ongelovig aan. Gelukkig had zij genoeg dollars in voorraad zodat ik alsnog met volle zakken naar gate E22 liep. Onderweg Whats Appte ik met Benno dat ik bijna bij gate E22 was en kreeg antwoord terug dat zij ook op weg waren. Kort daarna zagen we elkaar en schudden we de handen. Heerlijk om Benno, Bennie en Jan (de andere twee medereizigers) weer te zien en te spreken.
Bij de gate aangekomen zag ik dat we met een echte ouderwetse vier-motorige Jumbojet zouden vliegen. Ik heb nog niet heel erg veel vlieguren gemaakt maar zo een immens groot vliegtuig doet je wel wat. Wat een apparaat en dat moet ook nog de lucht in. Binnenin viel de ruimte erg tegen en nadat ik mij in de stoel had genesteld sliepen mijn benen ook gelijk. Ik kon geen kant meer op. Echt heel weinig ruimte. De start liep een uur vertraging op omdat een passagier niet was komen opdagen maar zijn koffer wel al aan boord was. Deze koffer moet dan uit het vliegtuig gehaald worden waardoor je zomaar een uur langer aan de grond staat. Uiteindelijk stegen we dan toch op. De motoren brulden en de krachten kwamen vrij. Wat een geweld en een power heeft zo een Jumbo dan. De reis ging voorspoedig op bijna 12 kilometer hoogte en met een kruissnelheid van 991 km per uur. Dat schiet tenminste op. Het landschap glijdt onder je door en wordt het stedelijk Europa ingeruild voor de Sahara. Ik blijf dit een prachtig mooi landschap vinden en heb gauw een uur naar buiten zitten kijken wat er allemaal in dit dode landschap leeft. Het lijnenspel in het landschap is oneindig. Overal afwisseling van lijnen, soms strakke die dan weer overgaan in kronkellijnen.
Een strak vierkant met nog een even strak vierkant er tegenaan, middenin een huisje. Wonen hier mensen? Er liep ook een rechte lijn ver weg de woestijn in. Ik denk de weg naar een dorpje of zo iets. De wind rolt de zandkorrels alle kanten op en maakt er de mooiste vormen van. Heuvels, wallen en softijsjes. Heuvels die als gedraaide softijsjes uit de grond lijken te komen. Honderden, nee duizenden bolletjes steken als ijsjes uit de grond. Pracht zoals de natuur dit vormt. Ik stel me het maanlandschap ook op deze manier voor. Uit het niets verschijnen er plotseling van die Pacmanpoppetjes. Cirkels met grote happen eruit. In de cirkels is het groen wat zichtbaar aftekent tegen de rode omgeving van het Saharazand. Uit bronnen wordt water opgepompt en hiermee wordt het land geïrrigeerd. Landbouw kan dan op deze manier plaatsvinden. Langzaam ging het landschap weer over in groenere delen en bebouwing. Nairobi naderde nu snel. De landing was volgens de stewardess wat bijzonder maar wat er bijzonder was werd ons niet verteld, ook niet bij navraag. Waarschijnlijk was de landingssnelheid met zo een 250 km per uur wat aan de hoge kant.
De douane was geen probleem en voor $50 een visum gekocht en kon het land in. We moesten nog wel even langs een warmtecamera lopen om te kijken of je geen verhoging had. Dit in verband met mogelijke Ebola. Toen ik in mijn t-shirt bij de band op mijn reistas stond te wachten werd ik aan gesproken door een Amerikaan. ‘Hoeveel bypasses heb je gekregen?’ vroeg hij me. Enigszins verbouwereerd vertelde ik hem dat ik 5 omleidingen had gekregen. ‘Ik drie’ antwoordde hij. Hij vertelde verder dat de slagader uit zijn been was gehaald en wijzend op mijn linkeronderarm zei hij dat deze bij mij daar was weggehaald. Ik blijf maar gewoon in t-shirt lopen en ben benieuwd of ik vaker dit soort opmerkingen krijg. Het litteken is in ieder geval duidelijk zichtbaar en loopt als een dikke rode kabel over mijn arm.
Buiten gekomen snoof ik de typische Afrikaanse geur op. Wat zoetige geur met een aroma van versgebrande Pecannoten. Heerlijk om weer terug te zijn in Kenia. Ook de temperatuur was aangenaam met 22 graden. Steve zou ons naar de lodge brengen en hij stond ons al op te wachten. De bagage werd in de Matatu gepropt en zo togen we naar Athi-River.
Het is nog steeds hetzelfde in het donker en niets veranderd. Slecht verlichte voertuigen. Kapotte niet verlichte voertuigen langs de weg. Overal plastic in de bermen en uiteraard heel veel Kenianen te voet. Het blijft uitkijken want je ziet ze pas op het laatste moment. Met groot licht rijden is hier ook nog steeds gewoon en waar ik maar niet aan kan wennen is hun inhaalgedrag. Te pas en te onpas wordt er ingehaald zelfs op onoverzichtelijke plaatsen. Een grote bus ging ons voorbij en de tegemoet komende auto moest het maar uitzoeken. Levens gevaarlijk!
Onderweg werden we al getrakteerd op Zebra’s. Nee, ik bedoel niet de oversteekplaatsen maar echte levende Zebra’s. Grazend langs de weg. Prachtig die gestreepte dieren gevangen in het licht van de koplampen. Op het zandpad naar de lodge zat een nachtzwaluw en zo scoorden we onze eerste vogel in Kenia. Kort daarna arriveerden we bij de lodge Amazing Kenya Retreat in Athi-River.
Het welkom was hartelijk en de soep was heerlijk.